Schizofrenia jest także doświadczeniem chorej osoby i jej najbliższych, ponieważ wiąże się z różnorodnymi kryzysami.

Stopień pokrewieństwa nie determinuje zachorowania, lecz koreluje z jego ryzykiem np. jeżeli osobą chorującą jest jedno z rodziców prawdopodobieństwo zachorowania wynosi 10%, a w wypadku bliźniąt jednojajowych około 40%.

Rokowanie w schizofrenii jest zróżnicowane i indywidualnie niemożliwe do przewidzenia w chwili wybuchu choroby. Można natomiast skutecznie pomóc w uwolnieniu chorego od objawów lub w ich ograniczeniu.

Od chwili wybuchu choroby, a nawet na długo wcześniej można dostrzec i chore, i zdrowe aspekty funkcjonowania u każdej chorej osoby. Pamiętajmy, że nie ma następstw bezwzględnie trwałych.

Choroba nie podważa człowieczeństwa chorych, nie narusza ludzkiej godności osoby. Osoby chorujące na schizofrenię w okresach remisji choroby powinny mieć zapewnione pełne współuczestnictwo w życiu społecznym, co szczególnie wyraża się prawem do zatrudnienia.

Pamiętajmy, że większości czynów agresywnych i zabronionych przez prawo dopuszczają się zdrowi, a nie chorzy. Osoby chore przeżywają najczęściej poczucie zagrożenia, wycofują się a ryzyko samobójstwa znacznie przewyższa ryzyko agresji z ich strony.

Chorujący na schizofrenie oczekują jak każdy z nas szacunku. Oczekują również zrozumienia i pomocy przeciw zabobonom, stereotypom, stygmatom, odtrąceniu i marginalizacji.

Schizofrenia konfrontuje nas z pytaniami, które są dla nas wszystkich wspólne i ważne. Wsłuchując się w osoby chorujące na schizofrenie możemy sami zostać wzbogaceni.