Opis pracowni

Terapia w pracowni teatralnej ,stwarza możliwości rozwoju i rewalidacji do społeczeństwa. Ta forma zajęć wszechstronnie aktywizuje, rozwija i uczy. Poprzez zajęcia teatralne uczestnicy poznają historię teatru, nabierają umiejętność wyrażania emocji, odczytywania, wyrażania gestem, mimiką

Zajęcia w pracowni teatralnej obejmują działania takie jak:
• nauka współdziałania w grupie i radzenia sobie ze stresem,
• wyrabianie odpowiedzialności za siebie i innych - odpowiedzialność za sprzęt, rekwizyty, stroje,
• poznanie różnorodnych technik teatralnych: plan żywy, pantomima, animacja lalką, teatr czarny, teatr cienia,
• uczestniczenie i śledzenie powstawania sztuki teatralnej od podstaw: tworzenie scenariusza, wybranie technik realizacji, szycie strojów , nauka ról scenicznych, dialogi sceniczne, plan sceniczny. Prezentacja przed widownią, udzielanie wywiadów, przyjmowanie świadome krytyki i pochwał. Korzystanie z doświadczeń (sukces, wpadka, podpowiedzi, gra na zwłokę),
• nauka zespołowej pracy na rzecz „jednego sukcesu” - przedstawienie. Współpraca z innymi pracowniami: muzyczną,plastyczną, stolarską, komputerową,
• zajęcia logopedyczne poprawiające mowę, dykcję, emisję głosu.
• Uczestnicy uczą się też: podstaw szycia ręcznego i na maszynie.
• projektowania i szyją kostiumów scenicznych, prasowania.

Teatroterapia jako forma pracy z osobami chorymi jest jedną z wielu metod aktywizujących osoby cierpiące na zaburzenia psychiczne. Zajęcia teatralne wyrabiają poczucie przynależności do grupy, odkrywają wartości przyjaźni i wzajemnej życzliwości, wyrabiają odporność na stres i radzenia sobie w trudnych sytuacjach stresujących.

Teatroterapia wyrabia umiejętność mobilizacji do szybkiego działania, podejmowania decyzji. Uczy zaradności w życiu codziennym.

Stosowanie różnych technik teatralnych:- praca ze słowem, wzbogaca język, ćwiczy funkcje poznawcze, wpływa na rozwój intelektualny podopiecznych. Integruje różne oddziaływania terapeutyczne. Budowanie widowiska wymaga działania na wielu płaszczyznach. Integrowanie tych działań wpływa wszechstronnie na osobę korzystającą z teatroterapii . Uaktywnia, usprawnia ruchowo, inspiruje, rozwija wrażliwość estetyczną, daje też możliwość odkrycia nowych zainteresowań, lub rozwijania już istniejących.

Ta forma pracy z podopiecznymi jest bardzo praktyczna w dokonywaniu obserwacji terapeutycznej i stawianiu diagnozy, a dalej planowaniu terapii dla danej osoby. Odgrywanie różnych ról, posługiwanie się tekstem, praca przy scenografii, nad rekwizytami jest okazją dla terapeutów, aby dostrzec deficyty i pozytywy w funkcjonowaniu podopiecznego.

Teatroterapia stwarza możliwość przypomnienia lub nauczenia ról, jakie może lub powinien pełnić chory w życiu codziennym. Począwszy od samoobsługi - dbania o swój wizerunek zewnętrzny, do budowania wewnętrznego ładu - harmonii ze światem zewnętrznym.

Odgrywanie różnych ról przez siebie i współaktorów, zabawy dramowe polegające na odgrywaniu emocji pozwalają na wgląd w swoją osobowość . Pozytywne emocje związane z udaną prezentacją przygotowanego widowiska pozwalają wzmocnić poczucie własnej wartości i zachęcić do kontynuowania pracy twórczej.

Wykorzystanie z różnorodnych technik teatralnych podnosi atrakcyjność zajęć, dostarcza uczestnikom motywów do działania. Uczy panowania nad emocjami, sposobu reagowania w różnych sytuacjach. Uczestnik teatroterapii uzyskuje wiedzę o sobie, o swoich zachowaniach zwłaszcza w formie niewerbalnej.

Połączenie mimiki, gestu, ruchu i dotyku stwarza pełną możliwość wyrażania swych uczuć i intencji bez słów.

Uczestnik doświadcza przeżycia i poznania jak wiele można wyrazić swoim ciałem często więcej niż słowem.

Efektem zajęć z teatroterapii jest powstawanie i prezentacja sztuk teatralnych tj., „Przebudzenie”,

„W drogę”, „Motyle”, „Dziewczynka z zapałkami”, „Janko Muzykant”, „Kładka” „Syn Marnotrawny”, „Wieża Babel”, „Misterium Męki Pańskiej”, „Dobra Nowina”, „Miłość w czterech porach roku” .„Zaduszki patriotyczne” .Sukcesem uczestników teatroterapii są prezentacje widowisk w Polsce i za granicą na festiwalach i przeglądach. Stałym miejscem prezentacji sztuk teatru „Przebudzenie” jest Środowiskowy Dom Samopomocy „Misericordia”. Poprzez działania teatralne w pracowni zawiązała się grupa teatralna pod nazwą Teatr „Przebudzenie”.

Teatr „Przebudzenie” powstał w 1997r. w ramach terapii w Szpitalu Neuropsychiatrycznym przy ulicy Abramowickiej. Pomysłodawcą i założycielką teatru jest teatroterapeutka mgr Ewa Dudziak. Z powstaniem Środowiskowego Domu Samopomocy „Misericordia” wielu pacjentów przeszło na terapię do ŚDS „Misericordia”, w tym samym czasie teatroterapeutka Ewa Dudziak rozpoczęła tam pracę. Od początku istnienia opiekę nad teatrem sprawuje Charytatywne Stowarzyszenie Niesienia Pomocy Chorym „Misericordia”, którego prezesem i mecenasem teatru jest ks. prałat Tadeusz Pajurek. Wielki wkład w jego powstanie i wysoki poziom widowisk teatr zawdzięcza merytorycznej opiece wieloletniej animatorce mgr Alinie Stanowskiej. Działania teatru aktywizują osoby chore psychicznie na wielu płaszczyznach funkcjonowania społecznego. Wystawianie widowisk o różnej tematyce pozwala nawiązać kontakt z widzami, pokonując barierę między ludźmi „chorymi” a „zdrowymi”.

Głównym przesłaniem powołania do życia teatru jest motto „Nigdy nie jesteś sam”. Aktorzy - uczestnicy Środowiskowego Domu Samopomocy „Misericordia”, przez rolę mówią do widza o problemach, jakie niesie choroba psychiczna. Z roku na rok teatr poszerzał zakres swoich działań o różne formy aktywizacji integrując środowisko, jak: współpraca z młodzieżą studencką, gimnazjalną. Od wielu lat teatr współpracuje, organizując warsztaty teatralne, z Lubelskim Stowarzyszeniem Ochrony Zdrowia Psychicznego „Serce”. Tradycją stało się też odgrywanie przez aktorów i społeczność Kościoła Rektoralnego pw. Św. Tadeusza Judy corocznie Misterium Męki Pańskiej, w parku Szpitala Neuropsychiatrycznego. Ponad dwudziestoletni dorobek działań teatralnych to występy w kraju i za granicą (Hiszpania, Belgia, Litwa, Ukraina) oraz nagrody i wyróżnienia za realizację widowisk w różnych technikach teatralnych.

Teatr „Przebudzenie” jest unikalną i oryginalną formą terapii, a scenariusze, które pisze i reżyseruje Ewa Dudziak poruszają bieżące problemy codzienności osób chorych - wycofanych społecznie. Zaś wystawiane sztuki oddziaływają terapeutycznie na uczestników jak i na widzów. Głównym sukcesem teatru jest to, że uczestnicy - aktorzy odzyskują wiarę w siebie, tworzą piękne role, niosą radość i nadzieję, że z chorobą można żyć, chorobę można pokonać. O tym, że teatr zyskał wielu zwolenników i sympatyków świadczą liczne premiery i wspaniała widownia, która zawsze dopisuje oklaskując wzruszające widowiska.

Teatr istnieje i rozwija się dzięki wielu entuzjastom sztuki, obdarzonym charyzmą terapeutom z różnych pracowni ŚDS: teatralnej, muzycznej, stolarskiej, plastycznej integrując wszelkie oddziaływania terapeutyczne. Różnorodna technika widowisk i ciekawe techniki teatralne jak i praca osób współpracujących tworzy niepowtarzalny klimat zarówno na scenie ŚDS jak i wśród społeczności lokalnej. Teatr „Przebudzenie” działający przy Środowiskowym Domu Samopomocy „Misericordia”, budzi do życia, niesie radość i nadzieję, uczy i wychowuje - łączy ludzi dobrej woli we wspólnym działaniu. A zatem w imię motta „Nigdy nie jesteś sam” twórzmy nadal to dzieło przebudzenia i obudźmy nadzieję i chęć do życia tam, gdzie choroba niesie ból i zwątpienie.